Over mijn werk:
Opgroeien in de Bible Belt, een vader als huisarts met praktijk aan huis, een moeder die aan zware migraine leed: ingrediënten voor een hoofdrol in mijn beeldtaal.
Angst en religie, onmacht en macht, sterven en dood.
De dood was voor mij als kind een angstaanjagende abstractie, vertaald in Bijbelse verhalen: een machtige enge God, de overal aanwezige duivel, de schuld en het kwaad. Dood leidde naar verlies en eenzaamheid.
Om deze kwelling te vermijden werd ik een wegkijkend mens; ik koos voor een opleiding in de mode: voor verhullen, voor schoonheid en stilering. Het bleek geen oplossing te zijn voor mijn angsten.
De confrontatie met de dood van dieren kwam op mijn pad. De emotie bij hun dood was voor mij minstens zo groot als bij de dood van een mens. Ik besloot in eerste instantie mijn verwerkingsproces in beelden te vertalen waarbij het dode dier zo ingezet werd dat het leek of het over de dood heen gestapt was en in een nieuwe gedaante terugkwam en bleef.
Aanvankelijk op zoek naar een symbiotische schoonheid tussen mens en dier, leidde het beeldend werken uiteindelijk toch naar oude thema’s over verlies, eenzaamheid en religie.

Animan, enz
Vanuit het denken in patronen voor kleding is mijn vouwtechniek in beelden ontstaan. Mijn wens was om tijdloze vormen rond het lichaam te maken, om de snel wisselende beelden van de mode te pareren en naast me te leggen.
Aanvankelijk scherp en hard van lijn resulteerde dit in afstandelijke bouwwerkjes, waarna de behoefte ontstond om meer gevoel en diepgang in het werk te vinden. Het vouwen bleef, het materiaal maakte ik zachter (imitatiebont) en gevoeliger (dieronderdelen).
Ik zocht de mens op in een kwetsbare pose met een door mij toegevoegd object: een sterk pantser van aaibaarheid en kracht.

Struggle, etc
Het was te lief, te esthetisch. Maakte te weinig gevoel los.
De mens in mijn beelden was te sterk ten opzichte van de gebruikte dierdelen,: zij moest verdwijnen (transparantie) of lijden (uitrekvormen in lycra), het dierlijke moest meer accent krijgen.
De lijdende mens, het lijdende dier..

Not Yet,
Ik sloop zelf in mijn werk. Ik was het, die niet durfde te kijken. Niet naar mijzelf, niet naar wat er om me heen gebeurde. Het ongeluk op straat waar een vrouw lag onder een deken en waar mijn vader zich naar toe haastte om eerste hulp te bieden.
Niet kijken!
Wel bang zijn.

Blessed,
De dode dieren die ik vond werden een kern van zorg en verantwoordelijkheid met de preparateur als tussenstop. Deze leverde het emotieloze object aan mij af, waarna ik mij grenzeloos kon bekommeren over het ‘zorg’proces van toedekken, helen en verbinden en weer op de poten krijgen, in de hoop dat het leven van het dier hervat kon worden.

Not Me,
Maar ik verstopte me verder: het verhaal ging door maar ik ben er niet. Overal zichtbaar en herkenbaar, maar ik ben het niet.

HerinnerHaar,
De moeder sterft. Je jeugd wordt weer zichtbaar: het kleine bange meisje en de grote dominante en energieke moeder. In oude brieven wordt gesproken over haar lappenpop; die is inmiddels allang op en uitgespeeld. Zo ook nu de moeder. De dode pop maakt dat ik me weer kwetsbaar voel.

Madonna’s,
Moeders blijven een rol spelen. Ook mijn weerstand tegen religie leidde tot het maken van ‘De Zwarte Madonna’: de oermoeder, beschermvrouwe van dieren. Ze is androgyn, zwart , lieflijk en troostrijk; het tegenovergestelde beeld van wat de westerse mens van madonna’s maakt. De duivel en de dood dansen om haar heen.
Maar ook de madonna’s die hun ziel verloren in de vorm van een dood vogeltje: aan toerisme (Lourdes) of IS.

The Gift,
Een goede vriend bracht mij een in zijn tuin gevonden dode reiger. Een week later pleegde hij zelfmoord door een zak met gas over zijn hoofd te doen. Met zijn reiger vormt hij een piëta, de dood met de dood.

Drawings

Paardestaarten:
De afgesneden paardestaart van het gedode dier staat symbool voor leven na de dood. Niets wijst erop dat de staart, in al zijn majestueuze schoonheid, de dood heeft meegemaakt.
In alle tekeningen is de scherpe scheidingslijn het enig zichtbare van de dood.

HerinnerHaar:
Dit geldt ook voor de vlechten en de plukken haar. In de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog werden de vlechten en de haren van meisjes en vrouwen afgeknipt. De vrouwen vonden de dood, de vlechten/haren werden verzameld en hergebruikt, mochten verder ‘leven’.

Madonna’s:
De in zwarte kleding gehulde islamitische vrouw zal nooit haar haren tonen aan de buitenwereld. Mijn madonna’s tonen in anonimiteit al dit prachtigs juist wel. Het haar is een waterval van schoonheid en vrouwelijkheid in een buitenvorm die staat als een monoliet.

Gras:
Het thema ‘dood of leven’ zet zich voort in het thema ‘gras’. Gras groeit, moet gemaaid worden om verder te leven, en gaat dood.

Verdwaalhoeken:
Alles ligt hierin besloten: dood en leven. Dit is het punt van alle beslissingen. Van knelpunten, plezier en frustraties